Święty Józef

Święty Józef

Parafia pw. św. Józefa Oblubieńca NMP we Wschowie

parafia franciszkańska Zakonu Braci Mniejszych Franciszkanów,
podległa pod Prowincję Św. Franciszka
Zakonu Braci Mniejszych Franciszkanów w Poznaniu

Kościół parafialny p.w. św. Józefa jest

Diecezjalnym Sanktuarium NMP Matki Bożej Pocieszenia

Matka Boża Pocieszenia została ogłoszona Patronką Wschowy

Parafia

Św JózefParafia pw. św. Józefa Oblubieńca NMP we Wschowie – rzymskokatolicka parafia należąca do dekanatu wschowskiego, diecezji zielonogórsko-gorzowskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej w Polsce, erygowana 2 sierpnia 2017. Została wydzielona z Parafii pw. św. Jadwigi Królowej we Wschowie oraz z Parafii pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika we Wschowie.

Jest to parafia franciszkańska Zakonu Braci Mniejszych, podległa pod Prowincja Św. Franciszka Zakonu Braci Mniejszych w Poznaniu.

obraz

Kościół parafialny p.w. św. Józefa jest Diecezjalnym Sanktuarium NMP Matki Bożej Pocieszenia. 4 września 2020 dekretem papieskim Matka Boża Pocieszenia została ogłoszona Patronką Wschowy.

 

 

Wschowa

Wschowa (niem. Fraustadt) – miasto w województwie lubuskim, siedziba powiatu wschowskiego i gminy miejsko - wiejskiej. W latach 1975 – 1998 miasto administracyjnie należało do województwa leszczyńskiego.
Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. Wschowa liczyła 13 851 mieszkańców.

herbWschowa leży w historycznej Wielkopolsce, w dawnej ziemi wschowskiej, której była stolicą. Za panowania Konrada I głogowskiego oraz w latach 1290 – 1343 należała do księstwa głogowskiego, w związku z czym stanowiła część Dolnego Śląska. W 1343 Wschowa została przyłączona z powrotem do Wielkopolski wraz z resztą ziemi wschowskiej przez Kazimierza Wielkiego.

Kościół pw. św. Józefa Oblubieńca NMP

Kościół jest świątynią późnorenesansową z elementami gotyku i barokowo-rokokowym wnętrzem. Cały ten obiekt murowany jest z cegły, nie jest jednak otynkowany. Od strony zachodniej kościoła przylega wieża, która jest nakryta baniastym hełmem. Główny ołtarz oraz boczne są wykonane w stylu rokokowym przez Antoniego Schulza z Rawicza. W ściany naw zostały wbudowane renesansowe epitafia Mikołaja Tarnowskiego oraz rodziny Gurowskich z portretami trumiennymi.

Kościół we WschowieSklepienie nawy jak i prezbiterium pokrywa barokowa polichromia, natomiast ściany boczne nawy i prezbiterium pokryte są ozdobnymi malowidłami z polskimi herbami szlacheckimi nad dolnymi oknami. Kaplica św. Krzyża, która przylega do przedsionka od strony północnej, jest budowlą murowaną założoną na rzucie prostokąta. W środku znajduje się ołtarz rokokowy z 1778 roku oraz ocalała z pożaru w 1558 gotycka rzeźba Chrystusa Ukrzyżowanego z XV wieku. Dziedziniec odpustowy znajduje się od strony północno-wschodniej. W narożnikach muru (ryzality boczne) widoczne są wieżyczki z kapliczkami, w których znajdują się rokokowe ołtarze z końca XVIII wieku.

Klasztor franciszkanów przylega do kościoła od strony południowej, budynek ten jest trzyskrzydłowy z wirydarzem. Do kościoła franciszkanów wchodzi się przez wybudowane z krużgankami wejście, które posiada trzy arkady, pomiędzy nimi na osi filarów na postumentach znajdują się dwie rzeźby. W górnej części ściany nad zwornikami arkad znajdują się nisze, w których umieszczono kamienne rzeźby świętych. Wejście do kościoła zamknięte jest ozdobną żelazną kratą z XVII wieku oraz drzwiami klepkowymi ze starymi okuciami.

Więcej na temat kościoła i klasztoru

 

400 lat franciszkanów

565 lat franciszkanów

we Wschowie

We Wschowie początki fundacji franciszkańskiej sięgają roku 1457, kiedy to mieszczanie i magistrat królewskiego miasta Wschowy, ofiarowali bernardynom teren pod budowę kościoła i klasztoru. W 1462 r. z ofiar mieszczan i okolicznej szlachty zbudowano kościół i klasztor pod wezwaniem św. Franciszka z Asyżu i św. Bernardyna ze Sieny. Klasztor początkowo należał do prowincji czesko-austriackiej.

W roku 1467 wszedł w skład nowo powstałej polskiej prowincji obserwantów. W latach 1456 – 1558, klasztor pomyślnie się rozwijał, a zakonnicy prowadzili bez większych przeszkód swoją działalność duszpasterską.

 

Czytaj dalej na temat historii klasztoru

 

 

800 lat zakonu

1W 1209 roku św. Franciszek z Asyżu założył nowy zakon w Kościele. Siebie i swoich towarzyszy nazywał braćmi mniejszymi (łac. fratres minores) - chciał przez to podkreślić, że ich życie ma polegać nie na wywyższaniu się, ale na świadomym wyborze małości (łac. minoritas), uniżoności.

2Do takiej postawy zachęcał Chrystus w Ewangelii, a Franciszek nakazał w regule praktykować życie w ubóstwie i uniżeniu. Pierwszych zakonników nazywano Pokutnikami z Asyżu, dopiero później przyjęła się nazwa franciszkanie (od imienia św. Franciszka). Do XV wieku istniał jeden zakon franciszkański.

3W wyniku uwarunkowań na tle kulturowym, historycznym, geograficznym oraz na skutek różnic w praktycznym stosowaniu reguły, w XV i XVI w. wyłoniły się istniejące do dzisiaj trzy niezależne zakony franciszkańskie: Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych, Zakon Braci Mniejszych i Zakon Braci Mniejszych Kapucynów.

800 lat zakonu