W naszym Maryjnym Sanktuarium, Roraty odprawiamy w Adwencie codziennie od poniedziałku do piątku o 18.00.
Najpiękniejszym sposobem przeżycia Rorat jest przeżycie ich z całą rodziną. Niech przeżywane w Adwencie Roraty będą dla nas wszystkich zapowiedzią zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia, do których przygotujmy się z wiarą, nadzieją i miłością…

Adwent jest wyjątkowym czasem przeżywanym w Kościele, czasem wyciszenia, zastanowieninia i nawrócenia, czasem oczekiwania i duchowego, z wiarą, miłością i nadzieją przygotowania się do przeżycia Świąt Bożego Narodzenia. Chrystus, który narodził się w Betlejem, przychodzi jako światło, by wyzwolić człowieka z ciemności grzechu. Dlatego przychodzimy na Roraty z lampionem lub świecą, aby stawać się świadkami światła Chrystusa. Po Roratach niesiemy zapalone lampiony do domu, na świadectwo światła Chrystusa, będącego w naszym sercu.

Roraty są Mszą św. celebrowaną ku czci Najświętszej Maryi Panny. Nazwa pochodzi od łacińskich słów pieśni często śpiewanej na ich początku Rorat – Rorate caeli desuper – „Spuśćcie rosę, niebiosa„.
Eucharystia rozpoczyna się przy zgaszonych światłach, które zapalamy dopiero podczas uroczystego hymnu „Chwała na wysokości Bogu„. Jest to jeden z nielicznych przypadków w roku liturgicznym, kiedy hymn ten śpiewa się każdego dnia – wyłącznie podczas Rorat.

W czasie Rorat razem z Maryją przeżywamy czas oczekiwania na przyjście Chrystusa.  Dlatego na Roratach zapala się dodatkową świecę – roratkę, która symbolizuje obecność czuwającej Maryi. Uczestnicząc codziennie w Roratach możemy wraz z Maryją wypracować w sobie tą piękną cechę – jaką jest oczekiwanie na przyjście Jezusa, z wiarą i miłością.

Adwentowe czuwanie poprzez codzienne uczestnictwo w roratach, pomaga człowiekowi w pracy nad sobą oraz w przygotowaniu na spotkanie Pana z czystym sercem. Warto więc na początku Adwentu przystąpić do Sakramentu Pokuty, aby jak najczęściej w Komunii świętej przyjmować Jezusa do swojego serca.  

 

400 lat franciszkanów

565 lat franciszkanów

we Wschowie

We Wschowie początki fundacji franciszkańskiej sięgają roku 1457, kiedy to mieszczanie i magistrat królewskiego miasta Wschowy, ofiarowali bernardynom teren pod budowę kościoła i klasztoru. W 1462 r. z ofiar mieszczan i okolicznej szlachty zbudowano kościół i klasztor pod wezwaniem św. Franciszka z Asyżu i św. Bernardyna ze Sieny. Klasztor początkowo należał do prowincji czesko-austriackiej.

W roku 1467 wszedł w skład nowo powstałej polskiej prowincji obserwantów. W latach 1456 – 1558, klasztor pomyślnie się rozwijał, a zakonnicy prowadzili bez większych przeszkód swoją działalność duszpasterską.

 

Czytaj dalej na temat historii klasztoru

 

 

800 lat zakonu

1W 1209 roku św. Franciszek z Asyżu założył nowy zakon w Kościele. Siebie i swoich towarzyszy nazywał braćmi mniejszymi (łac. fratres minores) - chciał przez to podkreślić, że ich życie ma polegać nie na wywyższaniu się, ale na świadomym wyborze małości (łac. minoritas), uniżoności.

2Do takiej postawy zachęcał Chrystus w Ewangelii, a Franciszek nakazał w regule praktykować życie w ubóstwie i uniżeniu. Pierwszych zakonników nazywano Pokutnikami z Asyżu, dopiero później przyjęła się nazwa franciszkanie (od imienia św. Franciszka). Do XV wieku istniał jeden zakon franciszkański.

3W wyniku uwarunkowań na tle kulturowym, historycznym, geograficznym oraz na skutek różnic w praktycznym stosowaniu reguły, w XV i XVI w. wyłoniły się istniejące do dzisiaj trzy niezależne zakony franciszkańskie: Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych, Zakon Braci Mniejszych i Zakon Braci Mniejszych Kapucynów.

800 lat zakonu