Kumunikat biskupa diecezjalnego w liturgiczne wspomnienie św. Łukasza, patrona Służby Zdrowia

Drodzy Diecezjanie,

Szanowni Pracownicy Służby Zdrowia,

dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam bolesne doświadczenie choroby jak i szczęśliwy powrót do zdrowia. Choć choroba burzy codzienność życia, to jednak nadzieja zawsze jest siłą człowieka. Konkretne wskazanie Chrystusa i realizacja go przez dziesięciu trędowatych jest także obrazem troski pracowników służby zdrowia o osoby chore. To właśnie określone działania medyków, wyrażane w słowie i czynie, poprawiają jakość naszego życia i niejednokrotnie przyczyniają się do powrotu do zdrowia. Stąd niech nie zabraknie w naszych wspólnotach zarówno naszej modlitwy jak i wdzięczności za pracowników służby zdrowia, którzy w najbliższą sobotę, we wspomnienie św. Łukasza będą obchodzić swoje święto.

18 października, po raz siódmy zostaną wręczone statuetki „Lubuskiego Samarytanina” osobom i instytucjom, które podejmują przykładną, bezinteresowną i holistyczną służbę względem osób chorych. Uroczystości odbędą się w Nowej Soli. O godzinie 13.30 w parafii św. Antoniego będę modlił się za pracowników służby zdrowia naszej diecezji, zaś o godzinie 15.00 w Nowosolskim Domu Kultury rozpocznie się gala, podczas której dziękować będziemy za służbę medyków naszej diecezji.

Niech święty Łukasz wyprasza pracownikom służby zdrowia siłę i moc niesienia pomocy i ulgi w cierpieniu na wzór dobrego Samarytanina.

+Tadeusz Lityński

400 lat franciszkanów

565 lat franciszkanów

we Wschowie

We Wschowie początki fundacji franciszkańskiej sięgają roku 1457, kiedy to mieszczanie i magistrat królewskiego miasta Wschowy, ofiarowali bernardynom teren pod budowę kościoła i klasztoru. W 1462 r. z ofiar mieszczan i okolicznej szlachty zbudowano kościół i klasztor pod wezwaniem św. Franciszka z Asyżu i św. Bernardyna ze Sieny. Klasztor początkowo należał do prowincji czesko-austriackiej.

W roku 1467 wszedł w skład nowo powstałej polskiej prowincji obserwantów. W latach 1456 – 1558, klasztor pomyślnie się rozwijał, a zakonnicy prowadzili bez większych przeszkód swoją działalność duszpasterską.

 

Czytaj dalej na temat historii klasztoru

 

 

800 lat zakonu

1W 1209 roku św. Franciszek z Asyżu założył nowy zakon w Kościele. Siebie i swoich towarzyszy nazywał braćmi mniejszymi (łac. fratres minores) - chciał przez to podkreślić, że ich życie ma polegać nie na wywyższaniu się, ale na świadomym wyborze małości (łac. minoritas), uniżoności.

2Do takiej postawy zachęcał Chrystus w Ewangelii, a Franciszek nakazał w regule praktykować życie w ubóstwie i uniżeniu. Pierwszych zakonników nazywano Pokutnikami z Asyżu, dopiero później przyjęła się nazwa franciszkanie (od imienia św. Franciszka). Do XV wieku istniał jeden zakon franciszkański.

3W wyniku uwarunkowań na tle kulturowym, historycznym, geograficznym oraz na skutek różnic w praktycznym stosowaniu reguły, w XV i XVI w. wyłoniły się istniejące do dzisiaj trzy niezależne zakony franciszkańskie: Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych, Zakon Braci Mniejszych i Zakon Braci Mniejszych Kapucynów.

800 lat zakonu